Vissen naar eenheid

Zondag van de Drie-eenheid.

De zondag na Pinksteren staat in het teken van de Drie-eenheid. Niet zo heel vreemd als je net de verhalen gehoord hebt over Jezus, die Zijn discipelen de laatste instructies meegeeft voor als Hij  straks niet meer onder de mensen zal zijn. Jezus gaat terug naar Zijn Vader, naar God. Maar Hij zal de mens niet alleen achter laten. Hij laat de Heilige Geest achter om hen te helpen. Een duidelijker omschrijving van de Drie is er bijna niet. Zoals met zoveel dingen heb je ook hier een teken voor.

Vandaag zat ik hier eens naar te kijken. En ik geloof, maar ik geloof niet in toeval. We kennen nog een (tegenwoordig) heel bekend christelijk symbool. En ik bedoel dan niet het kruis. Ik heb het over de Ichtus. 

In het oud-Grieks geschreven is het:  ἰχθύς. Het woord bestaat uit vijf tekens. 

Het eerste teken betekend : Jezus

Het tweede teken betekend : Christus

Het derde teken betekend : Gods

Het vierde teken betekend : Zoon

Het vijfde teken betekend : redder.

Achter elkaar geschreven krijg je de zin: Jezus Christus, Gods Zoon (en) redder. Dat wisten we misschien al. Pak nu het ichtus symbool, teken dat drie keer en zet het aan elkaar.

Het teken van Drie-eenheid, een teken van on-eindigheid is geboren. Je hebt nu dus drie vissen in één symbool. We weten nog dat Jezus met drie vissen en vijf broden heel veel mensen te eten gaf en er zelfs nog manden overbleven. 

Het Ichtus teken is ontstaan omdat in de vroege jaren christenen onderdrukt en vervolgd werden. Ze moesten in het geheim opereren en verzonnen velerlei inventieve symbolen en tekens. Dat lijkt lang geleden, maar het lijkt er steeds meer op dat die tijd terug aan het komen is. "De geschiedenis herhaalt zich" horen we vaak. En inderdaad, dat gaat gebeuren. Helaas (of gelukkig) leren we niet van het verleden. Alles is al eens gebeurt en toch voorkomen we de nare gebeurtenissen niet. In de tijd van Jezus werden christenen onderdrukt en zwaar vervolgd. Denk ook maar aan de tijden van de Romeinen en hun "spelen" in de arena's. Heeft dat ertoe geleid dat het christendom verdween? Nee, integendeel, het werd juist sterker. En kijk eens verder in de geschiedenis. Volken die onderdrukt werden, gewoontes die verboden werden, heeft dat ertoe geleid dat de volken of gebruiken verdwenen? Meestal juist niet en werd het sterker. 

Dat neem ik mee als ik naar de wereld van vandaag kijk. Christenen worden steeds meer onderdrukt weer. Steeds harder hoor je geluiden tegen de christelijke feestdagen. Biddende christenen worden raar aangekeken terwijl mensen knielend op een matje een steeds gewoner beeld worden. Als ik dan kijk naar de geschiedenis, dan geeft dat mij juist hoop. Datgene wat je probeert te onderdrukken komt er juist steeds sterker uit en overwint. Net als in het verzet zullen steeds meer soldaten toetreden tot het leger van God. Niet om met het zwaard of geweer te strijden, maar met Het Woord. Het Woord overwint. Het Woord kan immers vlees worden? Draag het Woord mee, en draag het uit en het zal zich als een lopend vuurtje verspreiden. Het Woord brengt immers licht in de duisternis. En de duisternis die op dit moment over de wereld valt zal het licht niet kunnen overheersen.

Laat ons dit visje koesteren en kom ook bij het leger van de Heer.

Over zout, bederf en behoud

Vandaag ging de dienst over de Bergrede die Jezus gaf. Hij leerde Zijn volgelingen dat de aardse zaken niet van belang waren. Kijk maar eens wat Hij zei in Mattheüs 5:3-16.

Samengevat komt het hierop neer dat alles wat je aangedaan wordt vanwege je geloof in Jezus Christus je alleen maar dichter bij God brengt. Dat het helpt om zuiver tot de Vader te komen. Klinkt wel cru eigenlijk. Hoe meer narigheid je meemaakt, hoe dichter je bij verlossing komt. Als je dat mensen zo verteld dan vinden ze dat raar. Hoe kan een God nu van je verwachten dat je veel moet lijden voordat je bij Hem kunt komen? Een God kan toch alles? Dan kan Hij er ook voor zorgen dat je al die narigheid niet mee hoeft te maken. Dat klopt, dat kan Hij doen. Maar dan even mijn vraag aan jullie: wanneer voel jij je het meest verbonden met andere mensen? Als alles goed gaat? Of trek je meer naar andere mensen, of naar je ouders, als je juist veel tegenslag hebt? Wij mensen roepen uit naar God als het moeilijk gaat, niet als alles op rolletjes loopt. Zeggen we dat namelijk niet bij rampen? "Waarom laat God dit toe, als er al een God is?" Maar als er veel positieve dingen gebeuren, danken we God dan ook?

Hoe staan we als gelovigen in het leven, dat is eigenlijk waar de Bergrede over gaat. Als wij onze hoofden laten hangen als het even tegenzit, dan dragen wij niet uit dat we geloven in een God die altijd bij ons is. Dat we geloven in een God die ons helpt en voor ons zorgt. Jezus zegt ons dat we daar voor moeten waken.

We zongen een mooi lied uit "Liederen van het Leger des Heils" , lied 377:

Toen Uw  liefde mij had overwonnen

en mijn hunk'rende onrust was bedaard

toen 'k mij op mijn roeping heb bezonnen

door Uw groeiend licht geopenbaard

toen heb ik mijzelf aan U gegeven

en voorgoed o Heer mijn keus gemaakt

diepe vrede kwam er in mijn leven

toen uw liefde mij heeft aangeraakt

ref.

Voor de liefde die me aan U bleef binden

voor Uw bloed dat U voor mij vergoot

voor de kracht die 'k steeds mag ondervinden

blijf 'k bij U in leven en in dood

Maar soms komt de zorg van alle dagen

'k heb vaak hoofd en hart en handen vol

en een wolk komt 't blijde licht vervagen

't harde leven eist zo'n zware tol

'k Ben niet dicht genoeg bij U gebleven

heb 'k mijn woord dan niet gestand gedaan?

heb 'k U toch verloochend in mijn leven?

Zeg 't mij Heer, o toon 't mij duid'lijk aan.

Voor de liefde die me aan U bleef binden

met een band die alles kan doorstaan

voor Uw kracht die 'k steeds mag ondervinden

bied ik U opnieuw mijn leven aan

'k Wil nog eens mijn woord van trouw herhalen

doelbewust en met het vaste plan

slechts Uw wil te doen en niet te falen

in t'geloof dat nimmer falen kan.

Hoe mooi is deze tekst? Als je dat naast de Bergrede legt dan klopt het helemaal weer. We proberen het vaak wel, en hoe groot is ons geloof en vertrouwen niet als we net ondergedompeld zijn in de Heilige Geest? Het vuur is dan niet te doven en we gaan voor alles wat voor onze voeten komt. En hoe lang duurt dat meestal? Hoe vaak gebeurt het niet dat we na een korte tijd het vuur kwijt gaan raken? Andere mensen of omstandigheden weten ons zo te raken dat ons vuurtje uitgaat, dat ons vertrouwen en geloof een deuk oploopt. Kunnen wij dan volharden in geloof? Vaak moeten wij constateren dat het helaas niet zo gelopen is. We kunnen en mogen dan opnieuw onze toewijding aan God aangeven. Onze fouten erkennen en bekennen en opnieuw beginnen. Een nieuw vuur laten oplaaien, bemoedigd door de woorden van Jezus, opgebouwd door de Heilige Geest.

Wij mogen het zout der aarde zijn en het licht der wereld. Waarom het zout der aarde? Zout gaat bederf van voedsel tegen, en het geeft meer smaak aan het eten. Waarom licht? Mensen zijn het liefst in het licht, dan zien ze wat ze doen. In het licht kun je ook moeilijker dingen die het 'daglicht niet kunnen verdragen' verbergen.