Vandaag weer een mooie eredienst gehad. Het onderwerp was "de reis". De levensreis die we allemaal maken van de wieg tot het graf zeg maar.
Een vergelijking die bij mij naar boven kwam drijven heeft te maken met mijn verleden bij defensie. Als je dan een bepaalde route moest lopen, dan zat er ook wel eens een 'doorsteek' bij. Dit betekend eigenlijk niet meer dan met een zo recht mogelijke lijn naar een doel lopen. Dus dwars door het bos, door sloten, prikkelstruiken of wat voor obstakel dan ook. Niets mag of kan je van de route afhouden. De kleinste afwijking kan zorgen voor een groot verschil met waar je uitkomt. In het ergste geval scheelt dat kilometers.
Is zo het leven ook niet? We beginnen op een punt en we horen op een ander punt te eindigen. Het smalle pad wat we daarbij volgen kan vol staan met doorns, distels, heuvels, kuilen en noem maar op wat je tegen kunt komen onderweg. De kunst is om je dan niet af te laten leiden en ondanks alles je weg te vervolgen. Ook al levert dat een verzwikte enkel op. Of diepe schrammen en schaafwonden van de dorens. Misschien moet je zelfs wel heel hoog over een obstakel heen springen, terwijl eromheen lopen misschien veel makkelijker is. Toch wordt er dan gevraagd om door te lopen en niet af te dwalen. Hou het doel voor ogen en wijk niet af !
