Apostel Paulus, wet of geest?

2 Korinthiërs

Paulus begint zijn brieven aan de diverse gemeenten vaak met: "Van Paulus, apostel van Christus Jezus door de wil van God." Hiermee zegt hij dat hij niet zichzelf tot apostel gemaakt heeft, maar dat hij in opdracht van God tot deze taak geroepen is. En apostel is zeker geen makkelijke roeping, dat kun je door de hele bijbel lezen. Het zijn de pioniers van het geloof, de "ijsbrekers der bevroren vlaktes" die de eerste klappen vaak opvangen voordat harten bereid zijn te luisteren naar de boodschap.

In 2 Korinthiërs 2 verteld Paulus iets meer over de roeping van apostel. In vers 17 staat dat "wij (apostelen) het niet doen om aan het Woord van God te verdienen, maar er in alle oprechtheid over spreken, in opdracht van God". Iets daarvoor heeft hij het over het verspreiden van de geur van het evangelie, waarvan de geur voor de één ruikt als de dood, voor de ander de zoete geur van het leven heeft. Het was voor Paulus ook al wel duidelijk dat je niet iedereen kunt redden.

Maar wat mij echt opviel in het derde boek, is dat Paulus het over Mozes heeft toen hij terug van de berg kwam met de tien geboden. Het gezicht van Mozes glansde helemaal, na zijn ontmoeting met God. Zijn gezicht straalde toen hij met de geboden naar het volk liep, en de mensen zagen dat ook. Na verloop van tijd verdween die glans echter. En om dat voor het volk te verbergen droeg Mozes een sluier.

In het derde hoofdstuk gaat hij nog verder. Vers 6: Hij heeft ons geschikt gemaakt om het nieuwe verbond te dienen: niet het verbond van een geschreven wet, maar dat van zijn Geest. Want de letter doodt, maar de Geest maakt levend.

Hij verteld over het feit dat mensen de wet na verloop van tijd niet meer zo nauw nemen. Kijk eens naar jezelf. Je rijd elke dag via dezelfde weg naar je werk. De maximum snelheid ligt op 80 km/uur. Je weet heel goed dat als je te hard rijd, de kans bestaat dat je een bekeuring krijgt. Maar je rijd er elke dag, en je hebt er nog nooit problemen mee gehad. Dan kun je best een keertje te hard rijden, toch? Je kunt dan toch best een keertje zondigen? Je houd je altijd al aan de regels, een keertje overslaan maakt dan niet zoveel uit, toch? Als je gelooft door de Geest, dan is die drang er niet. Je wilt dan het goede doen vanuit jezelf, niet omdat het ergens op papier staat. Als je verliefd bent op iemand, dan voel je dat van binnen. Je bent het niet omdat het ergens op een papiertje geschreven staat. Je wordt eerst verliefd en gaat dan pas trouwen. 

De weg van het leven loopt niet tussen vaste belijningen. De lijnen staan er zeker weten wel, maar je kunt eroverheen als je wilt. Natuurlijk is dat niet de bedoeling, maar die keus is aan onszelf. We zijn vrij om onze eigen weg te kiezen. Wees je er echter wel van bewust dat diegene die de lijnen op de weg gezet heeft, dat niet voor niets heeft gedaan. Misschien staan die lijnen er wel om je in de juiste baan te leiden? Laat jij je leiden?