Zien?

Zien...

Op iemand die blind is na, kunnen wij allemaal zien. Al moeten we wel het onderscheid  maken tussen kijken en zien, dat is niet hetzelfde. Mensen kunnen altijd kijken, het zien blijft afwachten.

Ook zijn er mensen die met oogkleppen op kijken. Bang om narigheid te zien, of onzeker over of ze wel willen zien wat er voor hen ligt. Leven met oogkleppen op is bijna hetzelfde als autorijden in dichte mist. Het verschijnsel is mooi, het bedekte landschap, de silhouetten . Prachtig om te zien. Nadeel is alleen dat je niet alles ziet. Je ziet inderdaad niet wat iets verder weg is, dat verdwijnt in de nevel. Nadeel is dat als jein beweging bent, het vanzelf een keer uit de nevel opdoemt. En dan ligt het aan de snelheid die je hebt of het er plotseling is, of dat het geleidelijk uit de mist zichtbaar wordt. Vaak is het er ineens en schrik je je rot. Oogkleppen zijn dus zeker niet altijd aan te raden.

Zo ook in de kerk. Mensen vertellen dat ze familie zijn, de kerk is één. Helaas blijkt het in de praktijk anders en schrikken de mensen als er ineens iets veranderd wat ze niet aan hadden zien komen. De oogkleppen vallen dan af. Laten we met z'n allen goed om ons heen kijken en proberen door de mist heen te kijken.

Op de bergtop

Soms kom je een tekst tegen die op dat moment alles zegt. Vandaag was zo'n moment.

Als persoon, maar zeker ook al gelovige kom je het één en ander tegen op je levensweg. We mogen allemaal op de bergtop wonen, genietend van het geweldige uitzicht wat je daar hebt. Om daar te komen moet je echter wel eerst de steile wand beklimmen. Met af en toe een glijpartij naar beneden kom je met veel moeite boven. Eenmaal boven ben je ook nog niet veilig. Je staat daar blootgesteld aan alle weersinvloeden die je maar kunt verzinnen. Regen, stormen, onweer, hagel, je kunt het zo gek niet verzinnen. Alles komt op je af. Op die momenten is het belangrijk om jezelf te blijven voeden met water en manna, het eten dat God je geeft. Denk hierbij aan Zijn Woord, de bijbel. Hou je vast aan de bijbel in die moeilijke perioden. Als dan de storm weer gaat liggen kun je extra genieten van het uitzicht. Onthoud dat alles wat je vanaf de berg kunt zien hoort bij het land waarin je mag wonen als je het eeuwige leven krijgt.

Laten we vol goede moed de reis naar de top aangaan, ons onderweg vasthouden aan Zijn Woord en geloven en vertrouwen op de belofte die Hij gegeven heeft.


Het lied wat bij deze tekst hoort is lied 297 van het Leger des heils.

Ik mag wonen op de bergtop door een reine lucht omboogd.
Ik mag drinken uit de bronwel, die nooit zal zijn verdroogd.
Ja, 'k mag mij voeden met het manna dat God geeft met milde hand,
totdat ik kom in het beloofde land.


HS

Vaders !

Het was een "vader-weekend" dit weekend. Nee, niet gepland en geen weekend van club of kerkgemeente. Meer een weekend van spullen van je overleden vader krijgen en daardoor terug denken in de tijd. Dingen die hij leuk vond om te doen, of waar hij trots op was gedaan te hebben. Vergelijkend met mijn eigen leven heb ik toch wel redelijk dezelfde dingen gedaan eigenlijk. Toeval? Een zoon kijkt op naar zijn vader. Probeert te doen wat zijn vader doet, dus echt vreemd is het niet.

Later een serie gezien over een vader-zoon weekend ergens in het buitenland. Daar komt dan de opmerking langs dat je als vader je kind zijn of haar identiteit geeft. Een kind wil van zijn vader horen dat hij van hen houd, dat ze goed zijn zoals ze zijn en zich niet hoeven te bewijzen. De kans dat kinderen bij het uitblijven van deze dingen buiten het gezin naar bevestiging gaan zoeken, zoeken naar een identiteit, is groot. Iedereen met een leuk verhaal kan er dan zijn of haar voordeel mee doen en dat is vaak niet ten gunste van het kind.

Terugkijkend op mijn eigen leven kom je dan tot bepaalde conclusies. Tegelijk houd je je eigen relatie met je eigen kinderen nu tegen het licht en kom je tot de ontdekking dat ook jij steken laat liggen. Tijd om serieus daarnaar te gaan kijken en er ook wat mee te gaan doen natuurlijk. Niemand is perfect dat weet ik ook wel. En toch is het soms niet zo moeilijk om door een kleine verandering een groot effect te bereiken.

Tijd om er een strijdplan van te gaan maken.....

24 september

Vandaag, 24 september 2017, ben ik gewoon opgestaan. Eigenlijk als elke zondag. Niets bijzonders dus eigenlijk, of toch wel?

Het is de dag na 23 september, de dag die door velen voorspeld werd als de laatste dag. We hebben het einde van de wereld dus overleefd. En als klap op de vuurpijl vandaag ook nog eens vlagsergeant geworden van ons leger de heils korps Apeldoorn. Maar is dat nu dubbel feest, of juist een positieve wending aan een negatieve uitkomst?

Immers willen we allemaal naar onze lieve Heer, we willen allemaal naar huis. Dat is dus gisteren niet gebeurt, de wereld bestaat nog. Op zich ook helemaal niet mis mee natuurlijk. Voor mij was het ook geen verrassing, onze taak is nog lang niet volbracht op deze aarde. Daarnaast heeft het geen enkele zin om uit te gaan rekenen wanneer God Zijn oordeel gaat vellen. Hij komt immers als we het niet verwachten.

Feestelijk vandaag om de vlag overhandigd te krijgen van Hans. Wat een inzet heeft die beste man getoond in de jaren dat hij vlagsergeant is geweest. Ik hoop dat ik in de tijd die mij gegeven is ook met dezelfde enthousiasme deze taak waardig kan vervullen.

"Voorwaarts christenstrijders"

Zonsverduistering

Iets meer dan 2 minuten is de zon weg.....

21 augustus 2017. DE dag volgens velen. Weer een teken dat we in de eindtijd leven. Tenminste, zo zeggen vele christenen. Vele citaten uit de bijbel worden aangehaald om toch maar aan te geven dat Jezus nu toch echt snel terug komt. Ik vraag me dan wel eens af wat ze hiermee willen bereiken? Willen ze kunnen zeggen dat zij het als eerste verteld hebben? Aan wie dan? Want als Jezus inderdaad terugkomt lijkt het me niet handig om op te gaan scheppen over dat je de eerste was die het goed had? Is het een middel om mensen nu toch te laten bekeren tot Jezus, want nu kan het immers nog?

Zelf heb ik er niet zoveel mee, maar dat hadden jullie al begrepen. Ook ik hou me vast aan een citaat uit de bijbel en dat is dat allen God weet wanneer het tijd is. Proberen uit te rekenen hoe lang we nog hebben lijkt me niet echt zinvol. Ieder mens op deze aarde zal voor dat het zover is de gelegenheid hebben gehad om zich te bekeren, eerder zal Jezus niet terugkomen.

Er zijn al zoveel mensen (profeten) geweest die het einde van de wereld hebben zien komen. Als ik zo om me heen kijk bestaan we nog steeds op deze oude aarde. Mensen moeten uit liefde Jezus aannemen, niet uit angst omdat er misschien geen morgen meer is.

Kortom, laten we ons niet 'blind' staren op een zonsverduistering, maar laten we kijken naar het licht dat onze toekomst is.


 Voor informatie over zonsverduisteringen

Naar Zijn evenbeeld

"Niemand is perfect" 

Als je veel mensen spreekt dan is dit vast wel een regel die je heel vaak terug hoort komen. "Ach, niemand is perfect." Ik vraag me bij zo'n opmerking dan vaak af wat men eigenlijk wil zeggen. Is het een excuus om er anders uit te zien dan mensen waarvan men denkt dat alleen zij perfect zijn? Wil men zich vast indekken voor eventuele fouten die men gaat maken waar wij bij zijn? En als dat zo is, waarom denkt men dan eigenlijk op die manier?

Gedachten van imperfectie komen voort uit hoe wij mensen "opgevoed" worden door de maatschappij. Dat antwoord hadden jullie natuurlijk al verwacht van mij. Maar ik durf nog verder te gaan. Men probeert ons nog steeds te overtuigen dat iedereen en alles ontstaan is door toeval, door evolutie. En ja, als dat je geloof is, dan is het inderdaad afwachten hoe je "evolueert". Dan is hoe je eruit ziet dus pure toeval. Sterker nog, dat je hier op aarde bent en "geboren" bent is dan al toeval.

Zelf kijk ik iets anders naar dit onderwerp.
In plaats dat "niemand perfect is", denk ik dat "iedereen perfect is". Waarom?

In Genesis 1:27 staat:
"En God schiep de mens naar zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen." (NBG-vertaling)

God is perfect. Als de mens naar Zijn beeld gemaakt is, hoe kunnen wij dan imperfect zijn?
Alle onzekerheid over hoe we doen, wat we betekenen of hoe we eruit zien heeft dus niets met de werkelijkheid te maken, maar met hoe we "opgevoed" worden door de maatschappij, die ons verteld hoe we moeten denken. De werkelijkheid is dus eigenlijk heel anders. We zijn allemaal perfect ! Iedereen mag er zijn, niemand uitgezonderd. Ook jij mag er zijn met al je maniertjes, hoe je eruit ziet of hoe je praat. Ook jij bent perfect !

Nog een aanwijzing dat wij gemaakt zijn naar het beeld van God vinden we in mattheüs 22:37.
Farizeeën vragen hier aan Jezus wat het grootste gebod is. Jezus antwoordde:
"Hij zeide tot hem: Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand."

Wat ik hieruit haal vraag je?
We zien God als een drie-eenheid, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Wij mens zijn maar één. Of toch niet? Zoals Jezus hier antwoord moeten wij mensen God (en onze naasten) liefhebben met
- ons hart
- onze ziel
- en ons verstand

Ons hart is als de Vader, de basis waar wij mensen door leven.
Onze ziel is als de Zoon, het heeft de basis nodig. De ziel is daarnaast de spil van ons bestaan. Kijk maar eens naar vele uitdrukkingen in ons taalgebruik waar de ziel in genoemd wordt. Net als bij de Zoon, wordt ook op onze aarde en ook nu in ons leven nog steeds het gevecht gevoerd om de ziel.
Het verstand vergelijk ik met de Heilige Geest. Toen de Heilige Geest werd uitgestort over de mensen gingen ze in alle talen over het evangelie praten. De Heilige Geest begeleid ons in ons leven door aan te geven wat wel en wat niet van God is. Een samenwerking tussen deze drie is dus noodzakelijk. De mens heeft zijn eigen drie-eenheid. Wederom een gelijkenis.

Laat je dus niet meer wijsmaken dat je niet goed bent, er niet uitziet of er niet bij hoort. Ook jij bent gemaakt zoals God is.

Opnieuw beginnen, of doorgaan?

Het is tweede Paasdag, 2017.
We hebben gisteren gevierd dat Jezus opgestaan is uit de dood, dat Hij de dood heeft overwonnen. We hebben in de bijbel gelezen dat Jezus nadat Hij uit het graf is gegaan, op weg is gegaan naar Zijn discipelen. Onderweg heeft Hij al enkelen mensen aangesproken en Zich laten zien. Stel je dat eens voor.....

Je bent verdrietig, ja, ten einde raad zelfs. De man die een heel volk zou bevrijden, die de loop van de geschiedenis zou gaan veranderen is als een misdadiger aan het kruis gestorven. Je was erbij ! Je hebt Hem zien sterven! Ja, je hebt zelfs meegeholpen Hem van het kruis te halen en Zijn levenloze lichaam in een graf te leggen. Hoe definitief kan iets zijn. Het einde van alle hoop, het einde van een leven dat je tot dat moment kende. Alles zal anders worden. Zeker in die tijd, de strijd met de overheid, met de Romeinen verloren. De discipelen komen bij elkaar om elkaar tot troost te zijn, maar ook om te overleggen hoe nu verder te gaan?

De discipelen weten dat het leven nu volledig anders zal zijn. Nu Jezus gestorven is zijn zij de aan de beurt. Ze weten maar al te goed dat de mensen zich nu op de leerlingen en volgers van Jezus gaan storten. Ze voelen zich niet veilig meer, en sluiten deuren en ramen. Dan komt ineens een vrouw binnen die zegt dat ze Jezus gezien heeft, en niet alleen gezien, maar ook gesproken!
Tja, het is nog maar 3 dagen geleden, ze zal nog wel een beetje in de war zijn van verdriet. Maar dan......ja dan staat er ineens een man in de kamer. Hoe kan dat? De deuren en ramen zijn gesloten en op slot! Ja, dat blijkt Jezus te zijn. Maar......hoe??

De discipelen begrijpen na enige tijd dat het niet stopt bij de kruisiging van Jezus. Het gaat juist door. Het begint nu eigenlijk pas. Nu komt het erop aan, hoeveel hebben ze geleerd van Jezus? Hoe standvastig zijn ze?

Hoeveel momenten hebben we zelf inmiddels niet gehad dat je op een punt in je leven komt dat je denkt van, tja, en hoe nu verder? Hoe moet het nu? Het is zo donker om je heen dat je geen uitweg meer ziet. Het liefst verstop je je en kom je niet meer uit je kamer. Toch is er dan altijd iets wat je doet twijfelen. Je weet dat je niet kunt blijven zitten, dat je wel weer iets moet gaan doen. Maar kun je dat? Het leven wat je hebt gehad, tot dat punt van twijfel, is ingesteld geweest op het leren van vaardigheden die je juist vanaf dat punt weer kunt gebruiken. Denk er maar eens over na. Elke keer als je denkt dat je niet verder kunt, komt er iets langs waar je dankbaar gebruik van kunt maken. Waar of niet? Het is niet altijd makkelijk, maar een uitweg is er. Zo ook voor ons christenen. Ook in deze tijden lijkt het erop dat het geloof steeds verder in een donkere hoek verstopt wordt. Er mag steeds minder, en andere mensen lijken wel feller tegen je geloof te reageren als dat ze eerder deden. Het lijkt erop dat gelovigen, net als vroeger, steeds meer in een hoekje gedreven worden. Weet dan dat ook daar een einde aan komt. Tijden veranderen, wees voorbereid om weer uit je afgesloten kamer te komen en opgewekt en vol vertrouwen opnieuw de wereld in te gaan !

Immers, Jezus leeft!
Toen, nu en voor altijd.

Geveinsde veiligheid

Soms is de identiteit van een kerk ver te zoeken.
Soms vraag ik me af of een kerk zelf nog weet waar ze voor staan.
Te vaak worden onschuldige kinderen vaak nog slachtoffer van de ideeën van volwassenen.

En waar moet je naar toe als je het gevoel hebt dat de grote mensen voorbijgaan aan wat Jezus gezegd heeft? Was het immers niet Jezus die de discipelen op hun kop gaf omdat ze de kinderen bij Hem weg wilden houden? Was het niet Jezus die zei dat wij volwassenen als een kind moeten zijn om het koninkrijk van God binnen te kunnen gaan? Waarom laten we dan de zielige behoeften van een volwassene prefereren boven het gevoel van veiligheid en geborgenheid van een kind?

De kerk hoort een plaats van rust, geborgenheid en veiligheid te zijn. Niet een plek waar je angstig over je schouder moet kijken......