Crisis?

Toen ik Haggaï  aan het lezen was, kwam mij de situatie die daar beschreven wordt heel bekend voor.

Het volk is bezig Jeruzalem te herbouwen. De huizen maar ook de tempel moeten gerenoveerd worden. Maar de mensen vinden vooral het bouwen van de tempel te veel tijd kosten. Ze moeten tenslotte ook hun eigen huizen doen! Dat gaat voor hen voor. De tempel komt later wel. Als eerst hun eigen hachje maar gered is.

Kennen we dat? Ik wel. Hoe vaak gaan we niet ergens mee bezig en stoppen we er weer mee omdat we dan toch eerst iets voor onszelf moeten doen? Dan laat ik ook vaak datgene waar ik mee bezig was liggen, en ga beginnen met datgene waarvan ik vind dat het eerst gedaan moet worden.

God zag dat ook bij Zijn volk gebeuren. Aan de tempel werd niet meer gewerkt. God sprak via Haggaï tot de mensen: "Waarom zegt u dat het nog geen tijd is om de tempel het herbouwen? En is het dan wel tijd om in uw luxe woningen te wonen terwijl Mijn tempel in puin ligt?". Het resultaat hiervan was dat God de mensen al een tijdje wilde laten inzien dat ze verkeerd bezig waren. In vers 5 tot 11 staat omschreven wat er in die tijd allemaal aan de hand was. Oogsten vielen tegen door droogte, er was eten maar niet in overvloed. Mensen leken hun inkomen als water uit te geven.

Ook dat kwam mij bekend voor. Je bent op een gegeven moment zo druk voor jezelf bezig en toch lijkt er geen schot in de zaak te komen. Er blijven gebreken opduiken waar je je weer mee bezig moet houden. Er lijkt geen einde aan te komen. En omdat het iets is van jezelf, wil je het toch af hebben. Maar al die tegenslagen met dat project, zou dat ook een teken van God kunnen zijn dat je eigenlijk ergens anders mee bezig moet? Maar je blijft volharden in iets waarvan je eigenlijk al weet dat het je niet gaat lukken. Tenminste, zo zie ik het voor me. Maar ik denk dat we ons er allemaal wel iets bij voor kunnen stellen.

Na de waarschuwing van God begonnen de mensen Hem weer te aanbidden. Men ging weer aan de tempel werken. Toch ging het niet van harte. De mensen waren bang dat de tempel lang niet zo mooi zou worden als het geweest was. Maar God stak ze een hart onder de riem en zei: "...laat u niet ontmoedigen en ga aan de slag, want Ik ben met u" (Haggaï 2:5). En vervolgens de belofte dat "de heerlijkheid van deze tempel veel groter zal zijn dan van de vorige tempel" (vers 10).
Na drie maanden hadden ze de fundering klaar en God zegende vanaf dat moment het volk. De oogsten waren weer goed. En dat terwijl de eigenlijke bouw nog niet eens begonnen was. De instelling van de mensen was dusdanig veranderd dat ze nu inzagen wat het belang van de tempel was. Niet alleen voor God, maar ook voor het sociale leven van de mensen zelf.

Laten we dit verhaal eens in een ander licht zetten.
De wereld verkeerd in crisis op dit moment. Steeds meer mensen komen in de problemen. Financieel of op welke manier dan ook. Er komen steeds meer berichten in het journaal over oorlog, aanslagen, honger, geweld op straat of op de sportvelden. Klinkt mij als een vervallen tempel in de oren. De muren staan op instorten. Het wachten is alleen nog op de genadeklap. De mensen zijn teveel met zichzelf bezig. We zien de signalen niet die God ons geeft, ook in deze tijd. En als we ze zien geloven we het niet en gebruiken het juist als excuus om ons nóg meer met onze eigen zaken bezig te houden. Ook onze 'oogst' wordt op deze manier gehalveerd. Ook wij worden geroepen om als eerste te zorgen voor de tempel. Gods belofte is dat als wij dat eenmaal gedaan hebben, er een overvloedige oogst zal zijn.

Al hebben we nog geen rotsvast geloof, we kunnen in elk geval beginnen met het fundament van de tempel te herstellen. Zoals God de mensen in Jeruzalem zegende nadat ze met het fundament begonnen waren, zo zegent Hij ook ons als we laten zien dat we weer weten waar de prioriteit ligt !