Mission impossible

Wij horen onze vijanden lief te hebben. Hoe doe ik dat als ik al regelmatig moeite heb om mijn eigen kinderen normaal te vertellen dat ze iets verkeerds gedaan hebben? Als ik al tegen hun schreeuw, hoe kan ik dan rustig blijven tegenover mijn vijanden?  Hoe ga ik om met die worsteling hoe je een ander moet benaderen, behandelen?  En hoe kun je jezelf liefhebben als je steeds de fout ingaat? Kun je een ander liefhebben als je jezelf al niet uit kunt staan?

Je moet eerst jezelf liefhebben voordat je een ander lief kunt hebben (als jezelf). Ooit bij stilgestaan hoe moeilijk dat is? Het is makkelijk om de fouten bij een ander te zien, maar we kennen ook heel goed onze eigen fouten.  Al willen we die vaak niet zien. Soms is een moment van opvliegendheid relatief makkelijk op te lossen. Het bekende 'tot tien tellen'. Denk er in die tien seconden eens over na wat voor gevolgen jou reactie op het komende moment zal hebben. Hoe jij op een situatie reageert blijft iemand (en zeker je kinderen) vaak een leven lang bij. Je mag er zelfs rekening mee houden dat hoe jij gaat reageren, je kinderen ook zo gaan doen als zij ouder zijn en zelf kinderen hebben. Probeer in die tien tellen je voor te stellen hoe jij naar je kind staat te kijken als hij of zij je kleinkind aan het corrigeren is, probeert uit te leggen dat het iets verkeerds gedaan heeft. Moeilijk hè?

En dat gaat dan over mensen die je na aan het hart staan, je gezin, je familie. Hoe lastig wordt het als je dezelfde tien tellen gaat gebruiken voor mensen die je misschien niet kent, of in elk geval geen goede band mee hebt? Probeer dan in de tien beschikbare seconden het beeld van Jezus aan het kruis voor je te halen. Hoe Hij in alle pijn Zijn vijanden vergaf. Een kort gebed voor kracht om te vergeven duurt nog geen tien seconden. Toch blijft het moeilijk, maar ik ga het wel proberen te doen. Doen jullie mee?

Succes alvast in elk geval !