Samengevat komt het hierop neer dat alles wat je aangedaan wordt vanwege je geloof in Jezus Christus je alleen maar dichter bij God brengt. Dat het helpt om zuiver tot de Vader te komen. Klinkt wel cru eigenlijk. Hoe meer narigheid je meemaakt, hoe dichter je bij verlossing komt. Als je dat mensen zo verteld dan vinden ze dat raar. Hoe kan een God nu van je verwachten dat je veel moet lijden voordat je bij Hem kunt komen? Een God kan toch alles? Dan kan Hij er ook voor zorgen dat je al die narigheid niet mee hoeft te maken. Dat klopt, dat kan Hij doen. Maar dan even mijn vraag aan jullie: wanneer voel jij je het meest verbonden met andere mensen? Als alles goed gaat? Of trek je meer naar andere mensen, of naar je ouders, als je juist veel tegenslag hebt? Wij mensen roepen uit naar God als het moeilijk gaat, niet als alles op rolletjes loopt. Zeggen we dat namelijk niet bij rampen? "Waarom laat God dit toe, als er al een God is?" Maar als er veel positieve dingen gebeuren, danken we God dan ook?
Hoe staan we als gelovigen in het leven, dat is eigenlijk waar de Bergrede over gaat. Als wij onze hoofden laten hangen als het even tegenzit, dan dragen wij niet uit dat we geloven in een God die altijd bij ons is. Dat we geloven in een God die ons helpt en voor ons zorgt. Jezus zegt ons dat we daar voor moeten waken.
We zongen een mooi lied uit "Liederen van het Leger des Heils" , lied 377:
Toen Uw liefde mij had overwonnen
en mijn hunk'rende onrust was bedaard
toen 'k mij op mijn roeping heb bezonnen
door Uw groeiend licht geopenbaard
toen heb ik mijzelf aan U gegeven
en voorgoed o Heer mijn keus gemaakt
diepe vrede kwam er in mijn leven
toen uw liefde mij heeft aangeraakt
ref.
Voor de liefde die me aan U bleef binden
voor Uw bloed dat U voor mij vergoot
voor de kracht die 'k steeds mag ondervinden
blijf 'k bij U in leven en in dood
Maar soms komt de zorg van alle dagen
'k heb vaak hoofd en hart en handen vol
en een wolk komt 't blijde licht vervagen
't harde leven eist zo'n zware tol
'k Ben niet dicht genoeg bij U gebleven
heb 'k mijn woord dan niet gestand gedaan?
heb 'k U toch verloochend in mijn leven?
Zeg 't mij Heer, o toon 't mij duid'lijk aan.
Voor de liefde die me aan U bleef binden
met een band die alles kan doorstaan
voor Uw kracht die 'k steeds mag ondervinden
bied ik U opnieuw mijn leven aan
'k Wil nog eens mijn woord van trouw herhalen
doelbewust en met het vaste plan
slechts Uw wil te doen en niet te falen
in t'geloof dat nimmer falen kan.
Hoe mooi is deze tekst? Als je dat naast de Bergrede legt dan klopt het helemaal weer. We proberen het vaak wel, en hoe groot is ons geloof en vertrouwen niet als we net ondergedompeld zijn in de Heilige Geest? Het vuur is dan niet te doven en we gaan voor alles wat voor onze voeten komt. En hoe lang duurt dat meestal? Hoe vaak gebeurt het niet dat we na een korte tijd het vuur kwijt gaan raken? Andere mensen of omstandigheden weten ons zo te raken dat ons vuurtje uitgaat, dat ons vertrouwen en geloof een deuk oploopt. Kunnen wij dan volharden in geloof? Vaak moeten wij constateren dat het helaas niet zo gelopen is. We kunnen en mogen dan opnieuw onze toewijding aan God aangeven. Onze fouten erkennen en bekennen en opnieuw beginnen. Een nieuw vuur laten oplaaien, bemoedigd door de woorden van Jezus, opgebouwd door de Heilige Geest.
Wij mogen het zout der aarde zijn en het licht der wereld. Waarom het zout der aarde? Zout gaat bederf van voedsel tegen, en het geeft meer smaak aan het eten. Waarom licht? Mensen zijn het liefst in het licht, dan zien ze wat ze doen. In het licht kun je ook moeilijker dingen die het 'daglicht niet kunnen verdragen' verbergen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten