Het busongeluk in Sierre, Zwitserland. Niet te geloven wat daar gebeurt is. Onvoorstelbaar leed. Ik kan me nog niet eens beginnen voor te stellen hoe het moet zijn om je kind te verliezen. Je stuurt je zoon of dochter blij mee met school, om zich lekker te ontspannen in de sneeuw. Misschien de eerste skiles te nemen. Lekker met klasgenoten ravotten in de sneeuw. Een geweldig vooruitzicht.
"Ik vind het hier heel leuk, maar ik mis jullie ook wel. Tot woensdag", schreef een leerling op de blog die de school speciaal voor deze uitstap gemaakt had. Hartverscheurend om dat achteraf te lezen.
Wij kregen al de onvermijdelijke vraag:"Als er een God is, waarom doet Hij dit dan?
Waarom laat Hij dit toe?"
Dat zijn hele rechtvaardige vragen. Vaak gesteld door mensen die niet in een God geloven.
Toch zijn ze niet makkelijk te beantwoorden. Nee, God ziet het ook liever niet gebeuren, maar het is niet zo dat God als een poppenspeler vanuit de hemel alle touwtjes van iedereen in handen heeft. God heeft bij de creatie bewust gekozen om ons mensen "los" te laten lopen. Wij kunnen zelf kiezen. Want als God alles zelf wilde beslissen, dan had iedereen toch ook in Hem gelooft? Dan hadden we nu nog allemaal in de hof van Eden gewoond!
Nee, ik geloof niet dat God die bus heeft laten verongelukken. God is een God van liefde en troost. Ik geloof wel dat juist in deze tijden het geloof, en dus God een hele grote rol spelen in de verwerking van dit traumatische verlies voor de familie van die kinderen. En van de volwassenen natuurlijk die omgekomen zijn.
Wordt er niet bijna altijd een "herdenkingsdienst" gehouden na dit soort tragedies? En hoe vol zit de kerk dan?
God is een God van troost. Een moment van stilte. Een moment van bezinning en verwerking. Juist in deze tijden zou ik het aanraden om God te zoeken. Hij weet trouwens ook wat het is om een Zoon te verliezen.
"Want God heeft zoveel liefde voor de wereld dat Hij Zijn enige Zoon heeft gegeven, zodat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft." (Johannes 3:16)
Als troost sluit ik af met "Hij troost ons en geeft ons nieuwe moed in alle ontberingen en beproevingen. Hij doet dat, opdat wij anderen kunnen troosten en bemoedigen" (2 Corinthiërs 1:4)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten