Prikkelen

Laat ik deze blog eens met een paar bekende regels beginnen:

- We zijn het zout der aarde
- Een mens kan alles van plan zijn, maar God bepaalt de loop der gebeurtenissen
- God is liefde
- Een gezin hoort uit een man en een vrouw te bestaan
- Heb uw naaste lief als uzelf

Zomaar wat punten die je regelmatig tegenkomt. Wat mij de laatste tijd heel erg opvalt, is dat als je over dit soort punten, die allemaal in de bijbel staan, opmerkingen maakt, je er vaak op aangevallen wordt.
Misschien komt dat ook door de verschillende signalen die de bijbel geeft. Tenminste, zo lijkt het wel eens. Neem bijvoorbeeld : we zijn het zout der aarde. Dat wordt vaak toch gezien als dat een christen nogal eens een op zijn zachts gezegd prikkelende uitwerking heeft op zijn omgeving. Zeker als die omgeving niet geloofd. Daartegenover staat dat God alleen maar liefde is, en wij net zo lief moeten hebben als God de wereld lief heeft. Hoe kun je de mens liefhebben als je regelmatig flink irritant bent voor ze? Is dat je naaste liefhebben als jezelf?

God is liefde, Jezus zei ook dat God Zijn kinderen tuchtigt, juist omdat Hij ze lief heeft. Tegenstrijdigheid in één zin. Hoe kun je je kind corrigeren als je van ze houd? Je zegt dan heel rustig als ze iets verkeerd doen, en luisteren ze niet dan laat je het zo toch? Straffen mag niet, want dan toon je geen liefde? Tenminste dat is wat ik dan hoor. Tegenwoordig moet je je kinderen bijna in het donker opvoeden, anders kan de buurman je zomaar aangeven als je je eigen kinderen niet op de manier opvoed zoals de buurman dat zou willen. Is wat kort door de bocht, ik weet het, maar toch zit de waarheid er niet ver vandaan.

Onder ons christenen bestaat er al veel verschil met wat we eigenlijk geloven. We proberen elkaar te overtuigen van ons eigen gelijk. Ik ben daar geen uitzondering op. Favoriete onderwerpen voor onderlinge discussie zijn bijvoorbeeld de doop, wanneer je het eeuwige leven ontvangt of gewoon al de manier van bidden. Over al deze onderwerpen staan de antwoorden in de bijbel. Toch interpreteren we het vaak allemaal net even wat anders. Daarnaast proberen we vaak ons geloof in onze omgeving in te passen, zodat we niet teveel 'irritatie' veroorzaken in de buurt. Of onbegrip tegenkomen in de buurt of zelfs van familie.

Voor wie geloven wij eigenlijk? Voor onszelf? Voor onze omgeving? Als wij ons geloof 'aanpassen' aan het verwachtingspatroon van onze omgeving, doen wij dan wat God van ons vraagt? Of moeten we soms ook 'het zout der aarde' zijn voor onze mede-gelovigen om hen zo de ogen opnieuw te openen? Of op zijn minst weer eens een andere kant van het geloof te laten zien?